خشونت جسمی با فرزندان اغلب واکنشی نسبت به استرس ناشی از محیط کار، اختلاف با یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستان یا تنش عمومی به خاطر سبک و طرز زندگی و به طور کلی ناخشنودی از آن است.
والدینی که به تنبیه جسمی فرزندان خود اقدام می کنند ظاهرا ویژگی های مشترکی دارند. نخست آن که به هر دلیلی نمی توانند خود را کنترل کنند و گرفتار احساسات منفی می شوند و درصدد تخلیه آن بر می آیند. ضرب و شتم فرزندان گاه واکنشی خود به خود به استرس است. اغلب کسانی که فرزندان خود را مورد ضرب و شتم قرار می دهند خود در خانواده هایی بزرگ شده اند که بدرفتاری جسمانی متداول بوده است.
بخش مهمی از رفتار والدین بدرفتار تکرار مستقیم آن چیزی است که خود در کودکی تجربه کرده اند و در کم سالی آموخته اند. الگوی آنها کسی بوده که با آنها بد رفتاری کرده است. بسیاری از والدین با انبوهی از مشکلات احساسی و نیازهای برآورده نشده پای به دوران بلوغ می گذارند و به لحاظ احساسی هنوز کودک هستند. اغلب آنها به عنوان جانشین پدر و مادر به فرزندان خود نگاه می کنند و می خواهند نیازهای احساسی و عاطفی برآورده نشده در دوران کودکی خود را بر آورده سازند.